göklebir penceresinden dışarı baktı, yerlebir dünyaya. gökyüzü ne kadar da alçaktı o gün.. ne kadar da zalim.. melekler bile şaşırıyor, olan bitene hayretle bakıyorlardı.. daha ölmeden gözlerini dünyaya kapatmak istemiyordu. rüzgarı hayalet sanacak kadar da korkuyordu doğrusu. uyanınca yarın olacak bir gecenin hasreti vardı gözlerinde.

kendine içi çiçekli masallar anlatıyordu. bir rolde sesi vardı, diğerinde gözü.. gözünde kaleydoskop.. yazılardan çiçekler, fotoğraflardan demetler yaptı. palyaçolar çiçeklerine can veriyordu.. dışarda dünya dönüyordu. yavaş, hırıltılı ve yorgun.. parçalı bulutlu gökyüzünden atlasına yağmurlar düşüyordu. avucunda 29. yaşının 29 Şubat'ında gözünü sonsuzluğa açan şairin şiirleri vardı. yumuşak vatkalı kareli ceketini giyip dışarı çıktı. çiçeklerini gökyüzüne saldı yeryüzünden.. yağmura inat yükseldiler. sonsuzlukla bir nefes saklambaç oynadılar.. bir ses ağıt ettiler..

güne söylenecek fotoğraf bulamamıştı bugün. gecesinde gündüz, gündüzünde geceydi sevdiği.. beraber olmakla birlikte olmak ayrı şeylermiş. ama ikisi de sıcak. ikisi de huzurlu özlemi sildikçe.. özlem çekildikçe siliniyordu ızdırap listesinden. güne başlarken bir ses geçti önünden. gözlerini kapatıp hayal etti sahibini..

yazı okunurken mutlu olur mu acaba?
okuyanın içini kıpırdatınca
içten içe kıs kıs güler mi?
okunmazsa orda olduğunu unuttun sanar mı acaba?
sessizlikte küser mi?

eski şeyler..
bugün içinden öyle demek geldi birden..
eski şeyler..

zaman dönerken şehrin sesiyle, bulutlardan kar kopuyordu. kimin sesine kulak vereceğini bilmeden izliyordu izleri.. sıfırın altına saklamıştı tüm sesleri. geceleri gözlerini sadece göz kapakları örtüyordu..