derinliği olmayan fotoğraflarda derin izler bulmaya çalışıyordu. sanki şey gibi.. yani aslinda şey gibi.. tam olarak şey gibi.. evet, evet.. kimya dersi gibi.. hangisi gerçek hangisi değil bilememek gibi.. gibi gibi.. ama aslında hepsi gerçek gibi.. uzaktan bakınca küçük, yakından bakınca büyük gibi.. sade ve düz bir cismin içine işlemiş milyonlarca küçük parçası varmış gibi.. tıpkı küçük prens gibi..

şimdi bu da nesi? boş bir avluda hasta bir ağaç... arkası saklanbaç önü yalnızlık. saklandı arkasına ağacın kökleri kadar derin hayatının. uzunca bekledi, sonra usulca sola doğru eğdi kafasını.. bir kez daha baktı yanlızlığına, korktu. ağacın yaralarında belli belirsiz şekiller aradı insana ait olan. hep beyazı düşünürken fotoğrafın karası hiç peşini bırakmadı. Sonra vaz geçti. tam dönüyordu ki göremediklerini gördü. onu gördü... yalnız olmadığını gördü...

geçmiş giderek daha düşük çözünürlüklü mü oluyor?