karalayip karalanip silerdi yazdiklarini eskiden ve halen..
bir buyuk bir kucuk olurdu yuregi ve yuregi,
eskiden ya da halen..
cok zaman gecti eskiden,
simdi baska yeni yeni..
odanin rengi halen sari ama isigin acisi tam gozune gozune..
tam tenine tenine
sesine sesine..
hem de gece gece..
kosa kosa..

gundelik yorgunluklar ve yogunluklar pencesinde eskinin rengini dusundu bir an.. sari miydi eski? pembe mi? sararamayan dijital

 fotograflarina bakti eskilerin. fotograflarin aksine, dijital olmayan dostlar eskidikce 

daha da sararmisti. sigarayi tutan elin
 sarardigi gibi.. raki icilen daracik mekanlarin 

kocaman

anilari gibi.. sariydi eski fakat neden kafasinda 

pembeydi eskinin hayali?

derinliği olmayan fotoğraflarda derin izler bulmaya çalışıyordu. sanki şey gibi.. yani aslinda şey gibi.. tam olarak şey gibi.. evet, evet.. kimya dersi gibi.. hangisi gerçek hangisi değil bilememek gibi.. gibi gibi.. ama aslında hepsi gerçek gibi.. uzaktan bakınca küçük, yakından bakınca büyük gibi.. sade ve düz bir cismin içine işlemiş milyonlarca küçük parçası varmış gibi.. tıpkı küçük prens gibi..

şimdi bu da nesi? boş bir avluda hasta bir ağaç... arkası saklanbaç önü yalnızlık. saklandı arkasına ağacın kökleri kadar derin hayatının. uzunca bekledi, sonra usulca sola doğru eğdi kafasını.. bir kez daha baktı yanlızlığına, korktu. ağacın yaralarında belli belirsiz şekiller aradı insana ait olan. hep beyazı düşünürken fotoğrafın karası hiç peşini bırakmadı. Sonra vaz geçti. tam dönüyordu ki göremediklerini gördü. onu gördü... yalnız olmadığını gördü...

geçmiş giderek daha düşük çözünürlüklü mü oluyor?

deli eder insanı bu koku..

neye emeklediğini bilmezliğin kokusu, korkusu..

şairine sevgili şiirlerin kokusu ..

şimdi bakıyorum da güzelmiş ayak izleri.

bazen sessiz, bazen sissiz..

bu emeklemenin dönüşü bir parça sözlü müzikten,

tam olarak da "saçları rüzgarı tel tel içerdi" düşüşünden..

göklebir penceresinden dışarı baktı, yerlebir dünyaya. gökyüzü ne kadar da alçaktı o gün.. ne kadar da zalim.. melekler bile şaşırıyor, olan bitene hayretle bakıyorlardı.. daha ölmeden gözlerini dünyaya kapatmak istemiyordu. rüzgarı hayalet sanacak kadar da korkuyordu doğrusu. uyanınca yarın olacak bir gecenin hasreti vardı gözlerinde.

kendine içi çiçekli masallar anlatıyordu. bir rolde sesi vardı, diğerinde gözü.. gözünde kaleydoskop.. yazılardan çiçekler, fotoğraflardan demetler yaptı. palyaçolar çiçeklerine can veriyordu.. dışarda dünya dönüyordu. yavaş, hırıltılı ve yorgun.. parçalı bulutlu gökyüzünden atlasına yağmurlar düşüyordu. avucunda 29. yaşının 29 Şubat'ında gözünü sonsuzluğa açan şairin şiirleri vardı. yumuşak vatkalı kareli ceketini giyip dışarı çıktı. çiçeklerini gökyüzüne saldı yeryüzünden.. yağmura inat yükseldiler. sonsuzlukla bir nefes saklambaç oynadılar.. bir ses ağıt ettiler..

güne söylenecek fotoğraf bulamamıştı bugün. gecesinde gündüz, gündüzünde geceydi sevdiği.. beraber olmakla birlikte olmak ayrı şeylermiş. ama ikisi de sıcak. ikisi de huzurlu özlemi sildikçe.. özlem çekildikçe siliniyordu ızdırap listesinden. güne başlarken bir ses geçti önünden. gözlerini kapatıp hayal etti sahibini..

yazı okunurken mutlu olur mu acaba?
okuyanın içini kıpırdatınca
içten içe kıs kıs güler mi?
okunmazsa orda olduğunu unuttun sanar mı acaba?
sessizlikte küser mi?

eski şeyler..
bugün içinden öyle demek geldi birden..
eski şeyler..

zaman dönerken şehrin sesiyle, bulutlardan kar kopuyordu. kimin sesine kulak vereceğini bilmeden izliyordu izleri.. sıfırın altına saklamıştı tüm sesleri. geceleri gözlerini sadece göz kapakları örtüyordu..