şimdi bu da nesi? boş bir avluda hasta bir ağaç... arkası saklanbaç önü yalnızlık. saklandı arkasına ağacın kökleri kadar derin hayatının. uzunca bekledi, sonra usulca sola doğru eğdi kafasını.. bir kez daha baktı yanlızlığına, korktu. ağacın yaralarında belli belirsiz şekiller aradı insana ait olan. hep beyazı düşünürken fotoğrafın karası hiç peşini bırakmadı. Sonra vaz geçti. tam dönüyordu ki göremediklerini gördü. onu gördü... yalnız olmadığını gördü...