sırtında onca insanın karasızlığı vardı.
yüzünde ise durgunluk deniz misali..
rüyasını herkes görecek sanıp irkildi.
sonra da sesini denedi son ses.
kollarını açmış bağırıyordu denizin üstünde.
ne kadar da sonsuz olduğunu unutmuştu herhalde.
oysa öyle uzun bakmıştı ki yüzüne..
göz kapakları gözüne dikilmişti sanki.
ve hep o aynı rüya hali.
bazen de dalgalı tabii..
biraz daha kelime ister gibiydi.
kim olduğunun önemli yok.
sadece birazcık daha kelime..